Przeczytasz w:1 min., 16 s.

Co do tego, czy była to wina młodego Kazimierza, nazwanego później Wielkim, zdania są dzisiaj podzielone. Bezsprzecznym pozostaje jednak fakt, że Felicjan Zach pewnego dnia porwał się na zdrowie i życie króla Węgier Karola Roberta, a przy tej okazji i królowej Elżbiety – prywatnie siostry Kazimierza.

Królową zranił – postradała palce, król nie okazał się zbyt waleczny, jednak przed niechybną śmiercią uchroniła go interwencja dworzanina królowej, który uśmiercił napastnika.

Gdy król ochłonął, kazał poćwiartować zwłoki Felicjana. I na tym powinno się to wszystko skończyć. Ale się nie skończyło. Wybito do nogi całe prawie plemię zachowe. Nikt, w kogo żyłach płynęła choć odrobina krwi niedoszłego królobójcy, nie mógł się czuć bezpiecznie. Nielicznym tylko udało się schronić w Polsce, co może trochę dziwić dzisiaj. Może jednak król Władysław Łokietek, choć sam nie stronił od okrucieństwa, uznał, że zemsta jednak ma pewne granice.

Córkę Felicjana, piękną Klarę, którą to miał uwieść Kazimierz i co ponoć miało być zarzewiem całego zajścia, oszpecono (obcięto jej nos, wargi i a jakże – palce) i przez kilka lat obwożono po Węgrzech w klatce, aby wszyscy naocznie mogli się przekonać, co czeka rodzinę tego, kto zechciałby podnieść rękę na miłościwie panującego. Ostatnim aktem tej swoistej edukacji była jej egzekucja.

Od tego zdarzenia upłynęło 686 lat. a nadal za grzechy ojców rozliczane są dzieci. Może już skala nie ta i środki inne, ale słabości ludzkie się nie zmieniły. Urażona duma, zawiedzione nadzieje, a może tylko wrodzona małostkowość sprawiają czasem, że gdy nie można dosięgnąć sprawcy, agresję kieruje się w stronę jego najbliższych.
Tu i teraz też…